Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πρωθυπουργός: η βενιζελική πολιτική της περιόδου 1910-1912

Μετά το κίνημα του 1909 → ο Σύνδεσμος κάλεσε τον Ελευθέριο Βενιζέλο στην Αθήνα και του πρότεινε την πρωθυπουργία.

Αυτός →  αρνήθηκε

→ δεν συμφώνησε με εκείνους που ζητούσαν την κατάργηση της μοναρχίας, γιατί μια τέτοια απόφαση θα δίχαζε τον λαό σε μια στιγμή που αναμένονταν κρίσιμες εξελίξεις στην περιοχή.

Σύνδεσμος +  βασιλιάς + παλαιά κόμματα + Βενιζέλος → εκλογές για ανάδειξη αναθεωρητικής Βουλής και όχι συντακτικής.

Δύο  εκλογικές αναμετρήσεις (Αύγουστος και Νοέμβριος 1910) → το Κόμμα των Φιλελευθέρων, που μόλις είχε ιδρυθεί από τον Βενιζέλο και αποτελούνταν κυρίως από νέους πολιτικούς, κέρδισε την πλειοψηφία στη Βουλή.

Αναθεωρητική Βουλή → αναθεωρημένο σύνταγμα του 1911

·          προστάτευε αποτελεσματικότερα τις ατομικές ελευθερίες

·          επέτρεπε στο κράτος να αφαιρεί από τους ιδιοκτήτες τους με αποζημίωση μεγάλες εκτάσεις γης για να μοιραστούν σε ακτήμονες

·          θέσπιζε τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων

·          απαγόρευε στους στρατιωτικούς και στους δημοσίους υπαλλήλους να εκλέγονται βουλευτές

·         καθιέρωνε την υποχρεωτική, δωρεάν εκπαίδευση.

Σημαντικό ρόλο έπαιξε η ολιγομελής αλλά ιδιαίτερα δραστήρια ριζοσπαστική κοινοβουλευτική ομάδα των Κοινωνιολόγων με επικεφαλής τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου.

Βενιζελικές πρωτοβουλίες :

1. αναδιοργάνωση των ενόπλων δυνάμεων
2. ισχυρή επιρροή στο στράτευμα
3. αξιοποίηση όλων των αξιωματικών
4. επαναφορά στην ηγεσία του στρατού του διαδόχου Κωνσταντίνου, επιλογή που προκάλεσε αντιδράσεις ανάμεσα στους βενιζελικούς.

Ο Βενιζέλος εκτιμούσε ότι η Ελλάδα σύντομα θα έπρεπε να πάρει μέρος σε πόλεμο για να επιτύχει τους εθνικούς της στόχους , γι’ αυτό:

• τήρησε συμβιβαστική στάση απέναντι στη μοναρχία
• προώθησε μέτρα υπέρ των ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων
• ανασυγκρότησε στρατιωτικά τη χώρα

Εκλογές του Μαρτίου 1912 → θρίαμβος  του κόμματος των Φιλελευθέρων

Σημασία του εκλογικού αποτελέσματος = εμπιστοσύνη της ελληνικής κοινωνίας στο πρόσωπο του Βενιζέλου ως ηγέτη που μπορούσε να επιλύσει μεγάλα κοινωνικά και εθνικά ζητήματα και πολιτική ανανέωση με την εκλογή μεγάλου αριθμού νέων βουλευτών.