Συνθήκη του Βουκουρεστίου (28 Ιουλίου
1913) →
- η Ελλάδα
εξασφάλισε τις Νέες Χώρες = το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας, τη νότια
Ήπειρο, σημαντικά νησιά στο Β. και Α. Αιγαίο (Θάσος, Σαμοθράκη, Λήμνος,
Λέσβος, Χίος, Σάμος, Ικαρία) και την Κρήτη. (Παλαιά Ελλάδα: η ελληνική επικράτεια
πριν από τους βαλκανικούς πολέμους). Σε δέκα μόλις μήνες η Ελλάδα
διπλασίασε σχεδόν τα εδάφη της (από 63.211 τ.χμ. σε 120.308 τ.χμ.) και τον
πληθυσμό της (από 2.631.952 σε 4.718.221 κατοίκους)
- η Σερβία
κέρδισε ένα σημαντικό τμήμα της ΒΔ. Μακεδονίας
- στη Βουλγαρία
αποδόθηκε το μεγαλύτερο μέρος της Δ. Θράκης
- η Οθωμανική
αυτοκρατορία ανέκτησε την Α. Θράκη
- τα Δωδεκάνησα
παρέμειναν υπό ιταλικό έλεγχο
- λίγους μήνες αργότερα (πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, 4 Δεκεμβρίου 1913), η Β.
Ήπειρος, περιοχή με σημαντική ελληνική παρουσία, παραχωρήθηκε
στην Αλβανία, απόφαση που
προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις των Ελλήνων της περιοχής.
Νέες Χώρες → θετικές προοπτικές.
- Η Θεσσαλονίκη, τα Ιωάννινα, η Καβάλα, η
Μυτιλήνη, η Χίος και το Ηράκλειο της Κρήτης = ακμαία οικονομικά κέντρα.
- Το ελληνικό κράτος βρέθηκε αντιμέτωπο
με το έργο της αφομοίωσης των Νέων
Χωρών.
- Οι
μουσουλμανικοί και σλαβικοί πληθυσμοί, που κατείχαν τις περισσότερες
καλλιεργήσιμες γαίες, και η ισχυρή
εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης, που έλεγχε, σε μεγάλο βαθμό, την
οικονομική ζωή της πόλης, αντιμετώπισαν
τις ελληνικές αρχές, τουλάχιστον στην αρχή, με κάποια δυσπιστία.
Οι κυβερνήσεις Βενιζέλου συνέχισαν τις μεταρρυθμίσεις που είχαν αρχίσει πριν από το
1912:
- αναγνωρίστηκαν
τα εργατικά σωματεία
- θεσπίστηκαν
μέτρα για την ασφάλιση των εργαζομένων
- καθιερώθηκε
η οκτάωρη εργασία
- ιδρύθηκαν
αγροτικοί συνεταιρισμοί.
Έντονη κινητικότητα (εξωτερική πολιτική),
εξ’ αιτίας:
- άρνησης του σουλτάνου να αποδεχτεί
την ελληνική κυριαρχία στα νησιά του Β. και Α. Αιγαίου
- της ιταλικής κατοχής των Δωδεκανήσων
- της ύπαρξης πυκνών ελληνικών
πληθυσμών στη Β.Ήπειρο, στη Θράκη και στη Μικρά Ασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου