Μεταφράσεις Αρχαίων Ελληνικών Β' Γυμνασίου

Ενότητα 2^η

Αλλά, αφού ο στόλος των εχθρών, πλησιάζοντας στην Αττική από την πλευρά του Φαλήρου, έκρυψε τις γύρω παραλίες, πάλι οι Πελοποννήσιοι φοβισμένοι σκέφτονταν να αποπλεύσουν για τον Ισθμό της Κορίνθου. Ενώ, λοιπόν, έτσι είχε η κατάσταση, ο Θεμιστοκλής σκεφτόταν και κατέστρωνε το θέμα σχετικά με το Σίκιννο. Ήταν, δε, ως προς μεν την καταγωγή ο Σίκιννος Πέρσης, αιχμάλωτος, ευνοϊκός όμως στο Θεμιστοκλή και παιδαγωγός των παιδιών του. Αυτόν στέλνει κρυφά προς τον Ξέρξη, αφού τον διέταξε να λέει ότι ο Θεμιστοκλής, ο στρατηγός των Αθηναίων, παίρνοντας το μέρος του Πέρση βασιλιά, στέλνει πρώτος ως πληροφορία σε αυτόν ότι οι Έλληνες προσπαθούν να ξεφύγουν και τον συμβουλεύει να τους επιτεθεί, ενώ βρίσκονται σε σύγχυση χωρίς το πεζικό και να εξοντώσει τη ναυτική δύναμη. Επειδή, λοιπόν,  ο Ξέρξης δέχθηκε αυτά πιστεύοντας ότι είχαν λεχθεί με φιλική διάθεση, ευχαριστήθηκε και αμέσως έδωσε διαταγή στους κυβερνήτες των πλοίων, αφού αποπλεύσουν με διακόσια πλοία να περικυκλώσουν ήδη τα νησιά για να μη ξεφύγει κανείς.

Ενότητα 3^η       

Λοιπόν, στην υπόλοιπη μεν ζωή ίσως δεν θα μπορούσε κανείς να αποβάλει αυτού του είδους την εύνοια προς γνωστούς και φίλους∙ γιατί πράγματι ο καλός άνδρας πρέπει να αγαπά τους φίλους και την πατρίδα και να μισεί τους ίδιους εχθρούς που μισούν και οι φίλοι του και να αγαπά τους ίδιους φίλους∙ όταν, όμως κάποιος υιοθετεί το χαρακτήρα του ιστορικού, πρέπει να ξεχάσει όλα τα τέτοιου είδους και πολλές φορές μεν να επαινεί και να τιμά με τους πιο μεγάλους επαίνους τους εχθρούς, όταν οι πράξεις απαιτούν αυτό, πολλές φορές δε να ελέγχουν και να κατηγορούν κατά τρόπο ντροπιαστικό τους στενούς συγγενείς, όταν τα σφάλματα στις πράξεις υποδεικνύουν αυτό. Γιατί, όπως ακριβώς, όταν ένας ζωντανός οργανισμός χάσει τα μάτια του, αχρηστεύεται ολόκληρος, έτσι, εάν λείψει από την ιστορία η αλήθεια, ό,τι απομένει, γίνεται ανώφελο διήγημα.

Τρίτο Παράλληλο Κείμενο (σ. 146)

Τέτοιου είδους, λοιπόν, κατά τη γνώμη μου να είναι ο συγγραφέας – άφοβος, αμερόληπτος, φίλος της ελευθερίας του λόγου και της αλήθειας, όπως ο κωμικός ισχυρίζεται, λέγοντας τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, χωρίς να χειρίζεται κάτι εξαιτίας μίσους ούτε φιλίας, χωρίς να λυπάται ή να ντρέπεται ή να δειλιάζει, ίσος δικαστής, ευνοϊκός σε όλους μέχρι το σημείο να μην παραχωρεί σε κάποιον περισσότερα από όσα πρέπει, ξένος και χωρίς πατρίδα στα βιβλία του, αυτόνομος, χωρίς βασιλιά, χωρίς να σκέφτεται τι εντύπωση θα σχηματίσει ο ένας ή ο άλλος, αλλά παραθέτοντας τι έχει κάνει.

Ενότητα 4^η

Όμορφος δε κατά τη γνώμη των Σεληνιτών θεωρείται, εάν κάποιος είναι φαλακρός. Και μάλιστα και γένια «αφήνουν» λίγο πάνω από τα γόνατα. Και νύχια στα πόδια δεν έχουν, αλλά όλοι είναι μονοδάκτυλοι. Και όταν κοπιάζουν ή γυμνάζονται, ιδρώνουν παράγοντας γάλα σε όλο τους το σώμα, ώστε και τυριά «πήζουν» από αυτό. Τα δε μάτια έχουν πρόσθετα και πολλοί, αν χάσουν τα δικά τους, βλέπουν χρησιμοποιώντας αυτά που παίρνουν από άλλους. Κάποιοι, δε, έχουν και πολλά (μάτια) αποθηκευμένα για ώρα ανάγκης, δηλ, οι πλούσιοι. Και καθρέφτης βρίσκεται πάνω από ένα πηγάδι όχι πολύ βαθύ. Εάν, λοιπόν, μεν κατεβεί κάποιος στο πηγάδι, ακούει όλα όσα λέγονται στη γη, εάν, δε, κοιτάξει προσεκτικά στον καθρέφτη, όλες μεν τις πόλεις, όλα δε τα έθνη θα δει. Τότε και τους συγγενείς εγώ είδα και όλη την πατρίδα, εάν δε και εκείνοι με έβλεπαν, δεν μπορώ καθόλου να το πω. Όποιος, όμως, δεν πιστεύει ότι αυτά έτσι έχουν, εάν κάποτε και αυτός φτάσει προς τα εκεί, θα καταλάβει ότι λέω αλήθεια.

 Ενότητα 5^η

Αγαπητοί, ας μη γινόμαστε αγριότεροι από τα ζώα. Σε εκείνα όλα είναι κοινά και κανένα δεν έχει περισσότερα από τα άλλα∙ εσύ, όμως, αν και είσαι άνθρωπος, γίνεσαι πιο σκληρός από το θηρίο, κλείνοντας ερμητικά σε ένα σπίτι όσα τρόφιμα θα αρκούσαν για να θρέψουν αμέτρητους φτωχούς. Και βέβαια δεν είναι μόνο η φύση σε εμάς κοινή, αλλά και άλλα περισσότερα∙ ο ουρανός (είναι) κοινός και ο ήλιος και η σελήνη και τα αστέρια και ο αέρας και η θάλασσα και η γη και η ζωή και ο θάνατος και τα γηρατειά και η αρρώστια και η υγεία και η ανάγκη τροφής και ενδυμάτων. Πώς, λοιπόν, δεν είναι παράλογο αυτοί που μοιράζονται τόσα πολλά μεταξύ τους να είναι τόσο πλεονέκτες στα χρήματα, και να μη διατηρούν την ίδια ισονομία; Ο θάνατος, βέβαια, απομακρύνει μεν από την απόλαυση, οδηγεί, όμως, στη λογοδοσία (τιμωρία). Για να μη γίνει, λοιπόν, αυτό, ας εφαρμόσουμε πολύ την ελεημοσύνη. Γιατί αυτή είναι η βασίλισσα των αρετών, η οποία και θα απαλλάξει εμάς από την τιμωρία. Τα περιττά, λοιπόν, ας κάνουμε χρήσιμα, αφού παραμερίσουμε τον πολύ πλούτο, και την ημέρα της κρίσεως, ακόμη και αν έχουμε διαπράξει αμέτρητα παραπτώματα, ο Θεός θα μας συγχωρήσει.

Παράλληλο κείμενο (σ. 148)

Ο Χριστός, αν και ήταν πλούσιος, πτώχευσε για να ευσπλαχνιστούμε και εμείς τους φτωχούς ως αδελφούς του Δημιουργού μας και κριτή. Και ποιό είναι το κέρδος της φιλοπτωχίας; Ο Κύριος θα σώσει αυτόν σε μια δύσκολη περίσταση. Εννοεί, δε, την (ημέρα) της κρίσεως, που επιφέρει στους αμαρτωλούς οδύνες και πόνους. Ο Κύριος με το φως θα λυτρώσει τους φιλόπτωχους. Χρωστά, δηλαδή, σε αυτούς τη φιλανθρωπία, επειδή ο ίδιος δάνεισε σε αυτούς την ελεημοσύνη∙ και είπε διά μέσω του στόματος του Σολομώντα∙ αυτός που ευσπλαχνίζεται φτωχό, δανείζει το Θεό.

Ενότητα 6η

ΣΩ. Αλλά, όμως, εσύ, Μέλητε, ισχυρίζεσαι ότι εγώ, ασχολούμενος με τέτοια, διαφθείρω τους νέους; Και, όμως, γνωρίζουμε, μεν, αναμφίβολα ποιες είναι οι διαφθορές των νέων∙ εσύ, όμως πες αν γνωρίζεις ότι κάποιος έχει γίνει εξαιτίας μου είτε από ευσεβής ανόσιος είτε από συνετός αλαζόνας.

ΜΕΛ. Αλλά ναι, μα το Δία, γνωρίζω εκείνους, τους οποίους εσύ έχεις πείσει να σε εμπιστεύονται περισσότερο παρά τους γονείς.

ΣΩ. (Το) ομολογώ, όσον αφορά τουλάχιστον την παιδεία∙ γιατί γνωρίζουν ότι γι΄ αυτό νοιάζομαι. Για την υγεία, βέβαια, οι άνθρωποι εμπιστεύονται περισσότερο τους γιατρούς παρά τους γονείς∙ και στην εκκλησία του δήμου, βέβαια, όλοι αναμφίβολα οι Αθηναίοι εμπιστεύονται αυτούς που μιλούν πάρα πολύ συνετά παρά τους συγγενείς τους. Γιατί, βέβαια, δεν εκλέγετε και στρατηγούς όποιους ενδεχομένως θεωρείτε ότι είναι πάρα πολύ συνετοί στα πολεμικά; Λοιπόν και αυτό δεν σου φαίνεται περίεργο, να αντιμετωπίζω δηλαδή εγώ εξαιτίας αυτού από εσένα κατηγορία που επισύρει την ποινή του θανάτου, επειδή για το μεγαλύτερο αγαθό στους ανθρώπους, δηλαδή για την παιδεία, προκρίνομαι από κάποιους ότι είμαι πάρα πολύ καλός;

Παράλληλο Κείμενο (σ. 149)

ΛΑ. Γιατί, βέβαια, εσύ, Νικία, είσαι σοφός. Αλλά, όμως εγώ συμβουλεύω αυτόν εδώ τον Λυσίμαχο και τον Μελησία να αφήσουν κατά μέρος και εσένα και εμένα σχετικά με την παιδεία των νέων, αυτόν εδώ όμως τον Σωκράτη να μην τον αφήσουν, πράγμα, βέβαια, το οποίο έλεγα από την αρχή∙ εάν δε και τα παιδιά μου ήταν σε (αυτή) την ηλικία τα ίδια θα έκανα.

ΝΙ. Κι εγώ συμφωνώ με αυτά∙ εάν, βέβαια, ο Σωκράτης θέλει να φροντίσει για την παιδεία των νέων, να μην ζητάς κανέναν άλλον.

 Ενότητα 7η

Όλοι ανεξαιρέτως γνωρίζουμε ότι ο Αγησίλαος, όπου νόμιζε ότι κάτι θα ωφελήσει την πατρίδα, δεν έπαυε να μοχθεί, δεν απέφευγε τους κινδύνους, δε λυπόταν τα χρήματα, ούτε το σώμα, ούτε τα γηρατειά προφασιζόταν, αλλά και αυτό θεωρούσε έργο καλού βασιλιά, δηλαδή να κάνει όσο το δυνατόν περισσότερα καλά στους υπηκόους του. Στις πιο μεγάλες δε ωφέλειες της πατρίδας και αυτό εδώ (το γνώρισμά) του τοποθετώ, ότι δηλαδή αν και ήταν πάρα πολύ δυνατός στην πόλη, φανερά υπηρετούσε σε μεγάλο βαθμό τους νόμους. Γιατί ποιος θα ήθελε να μην υπακούει, βλέποντας το βασιλιά να υπακούει; […] Αυτός και προς τους πολιτικούς αντίπαλους στην πόλη όπως ακριβώς ο πατέρας στα παιδιά συμπεριφερόταν.  Βέβαια, (τους) κακολογούσε μεν για τις αδικίες, (τους) τιμούσε, όμως, κάθε φορά που έκαναν κάτι καλό, παραστεκόταν δε κάθε φορά που κάποια συμφορά (τούς) συνέβαινε, χωρίς να θεωρεί κανέναν πολίτη εχθρό, θέλοντας δε όλους να τους επαινεί, θεωρώντας δε το να σώζονται όλοι ως κέρδος και θεωρώντας το ζημιά αν κάποιος, έστω και ανάξιος, χανόταν.

Παράλληλο κείμενο (σ. 149)

Ήταν δε κάποιος Απολλοφάνης από την Κύζικο, ο οποίος τύχαινε να είναι και από παλιά φίλος από φιλοξενία του Φαρνάβαζου και εκείνο το χρόνο έγινε φίλος του Αγησίλαου. Αυτός, λοιπόν, είπε στον Αγησίλαο ότι νόμιζε ότι θα μπορούσε να φέρει τον Φαρνάβαζο σε αυτόν για συνομιλίες για φιλία. Όταν, δε, άκουσε αυτό, αφού έκαναν συμφωνία και χειραψία, εμφανίστηκε οδηγώντας τον Φαρνάβαζο στον συμφωνημένο τόπο, όπου λοιπόν ο Αγησίλαος και οι τριάντα στρατιώτες που ήταν μαζί του καθισμένοι κάτω στο χορτάρι περίμεναν∙ ο δε Φαρνάβαζος είχε έρθει φορώντας ενδυμασία αξίας πολύ χρυσού. Αφού, λοιπόν, τοποθέτησαν κάτω οι υπηρέτες του κεντητά μαξιλάρια, πάνω στα οποία κάθονται οι Πέρσες μαλακά, ντράπηκε για τον τρυφηλό τρόπο ζωής του, βλέποντας την απλότητα του Αγησίλαου∙ κάθισε, λοιπόν, και ο ίδιος, όπως ακριβώς ήταν κάτω. Και πρώτα μεν αντάλλαξαν χαιρετισμό, έπειτα, αφού ο Φαρνάβαζος προέτεινε το δεξί χέρι, αντιπροέτεινε και ο Αγησίλαος. Μετά από αυτό άρχισε να μιλά ο Φαρνάβαζος∙ γιατί ήταν και ο μεγαλύτερος στην ηλικία

Ενότητα 8^η - Παράλληλο κείμενο (σ. 150)

Επειδή, δε, ο άνθρωπος μετείχε της θεϊκής μοίρας, πρώτα μεν εξαιτίας της συγγένειάς του με το θείο, μόνο αυτός από τα πλάσματα πίστεψε στους θεούς, και επιχειρούσε να ιδρύει και βωμούς και αγάλματα θεών∙ έπειτα εφηύρε γρήγορα έναρθρο λόγο και λέξεις με την τέχνη, και κατοικίες και ενδύματα και υποδήματα και σκεπάσματα και τις τροφές από τη γη βρήκε. Έτσι, λοιπόν, προετοιμασμένοι οι άνθρωποι στην αρχή κατοικούσαν διασκορπισμένοι, πόλεις δε δεν υπήρχαν∙ καταστρέφονταν, λοιπόν, από τα θηρία, εξαιτίας του ότι ήταν ασθενέστεροί τους από κάθε άποψη, και η δημιουργική τέχνη ήταν μεν ικανή βοηθός τους για την τροφή, για τον πόλεμο, όμως, με τα θηρία (ήταν) ανεπαρκής∙ πολιτική τέχνη, βέβαια, δεν είχαν ακόμη, της οποίας μέρος είναι η πολεμική, ζητούσαν, λοιπόν, να αθροίζονται και να σώζονται κτίζοντας πόλεις∙ όταν, λοιπόν, αθροίζονταν, αδικούσαν ο ένας τον άλλο, επειδή πράγματι δεν κατείχαν την πολιτική τέχνη, ώστε πάλι διασκορπιζόμενοι αφανίζονταν. Ο Δίας, λοιπόν, επειδή φοβήθηκε μήπως το γένος μας αφανισθεί ολόκληρο, στέλνει τον Ερμή να φέρει και αιδώ και δικαιοσύνη στους ανθρώπους, για να είναι και μέσα πειθαρχίας για τις πόλεις και συνεκτικοί δεσμοί φιλίας για τους ανθρώπους.

 Ενότητα 9^η

Στο δρόμο για την Ολυμπία υπάρχει απόκρημνο βουνό με ψηλούς βράχους, που ονομάζεται Τυπαίο. Υπήρχε νόμος στους Ηλείους να πετούν τις γυναίκες σε αυτόν, εάν συλληφθούν επ’ αυτοφώρω να έχουν έρθει στο χώρο της Ολυμπίας ή ακόμα και να έχουν περάσει τον Αλφειό κατά τις απαγορευμένες γενικά γι΄αυτές ημέρες. Ούτε και λένε ότι πιάστηκε καμιά, παρά μόνο η Καλλιπάτειρα, η οποία από κάποιους ονομάζεται και Φερενίκη. Αυτή, επειδή είχε πεθάνει νωρίτερα ο σύζυγός της, αφού μεταμφιέστηκε πλήρως σε άνδρα γυμναστή, έφερε σαν γυμναστής τον γιο της στην Ολυμπία για να αγωνιστεί∙ αφού νίκησε, λοιπόν, ο Πεισίροδος, τον φράκτη με τον οποίο έχουν περιορισμένους τους γυμναστές, καθώς πηδούσε πάνω από αυτόν η Καλλιπάτειρα, γυμνώθηκε. Αν και αποκαλύφθηκε, δε, ότι ήταν γυναίκα, την άφησαν ατιμώρητη αποδίδοντας σεβασμό και στον πατέρα και στα αδέλφια της και στο παιδί – γιατί σε όλους αυτούς υπήρχαν νίκες στους Ολυμπιακούς Αγώνες – θέσπισαν δε νόμο για τους γυμναστές στο εξής να μπαίνουν στον αγώνα γυμνοί.

Ενότητα 11^η

Όποιος τυχόν τολμήσει να χτυπήσει τον πατέρα ή την μητέρα (του) ή τους πατέρες τους ή τις μητέρες (τους), πρώτα μεν ο πρώτος άνθρωπος που τον συναντά, ας βοηθήσει (το θύμα) και ο μεν μέτοικος ή ο ξένος να καλείται σε τιμητική θέση στους αγώνες, εάν βοηθήσει, εάν, όμως, δεν βοηθήσει, να απελαύνεται για όλη του τη ζωή από τη χώρα∙ αυτός, δε, που δεν είναι μέτοικος, εάν βοηθήσει, ας επαινείται, εάν δεν βοηθήσει, όμως, ας ψέγεται∙ δούλος δε εάν βοηθήσει, ας κερδίζει την ελευθερία του, εάν, όμως, δεν βοηθήσει, ας χτυπιέται με εκατό χτυπήματα με το μαστίγιο. Εάν, δε, κάποιος καταδικαστεί για βιαιοπραγία εναντίον των γονέων του, πρώτα μεν να απελαύνεται για όλη του τη ζωή από την πόλη σε άλλη χώρα και να αποκλείεται από κάθε ιερή τελετή, εάν, δε, γυρίσει από την εξορία, να τιμωρείται με την ποινή του θανάτου. Εάν, δε, κάποιος ελεύθερος φάει μαζί με αυτόν ή πιει ή έχει κάποια άλλη τέτοιου είδους σχέση ή και μόνο συναντώντας τον κάπου έρθει σε επαφή με τη θέλησή του, να μην έλθει ούτε σε ιερό, ούτε στην εκκλησία του δήμου, ούτε γενικά στην πόλη, παρά μόνο αφού εξαγνιστεί.

Παράλληλο κείμενο (σ. 153)

Τα παιδιά ας υπακούετε στους γονείς σας σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου. Να τιμάς τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, που είναι η πρώτη εντολή, η οποία περιέχει υπόσχεση, για να ευτυχήσεις και να ζήσεις πολλά χρόνια στη γη. Και οι πατέρες να μην εξοργίζετε τα παιδιά σας, αλλά να τα μεγαλώνετε με την παιδεία και τη συμβουλή του Κυρίου.

Ενότητα 12^η

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν δυο αμαρτωλοί, ο μεν τιμωρούμενος, ο άλλος, όμως, μη τιμωρούμενος. Μη λες ότι (είναι) ευτυχισμένος αυτός επειδή πλουτίζει, γδύνει τους ορφανούς, επιτίθεται στις χήρες. Και όμως δε νοσεί, αλλά αρπάζοντας προκόβει, απολαμβάνει μεγάλης τιμής και δύναμης, δεν υποφέρει από καμιά ανθρώπινη δυστυχία∙ αλλά αυτόν να θρηνείς πάρα πολύ γιατί και νοσεί και δεν θεραπεύεται. Εάν δεις κάποιον να υποφέρει από υδρωπικία και να μην τρέχει στον γιατρό, αλλά να έχει βαρυφορτωμένο με εδέσματα τραπέζι, να μεθά και να επιτείνει την ασθένεια, καλοτυχίζεις αυτόν ή (τον) θεωρείς δυστυχισμένο; Εάν, όμως, δεις άλλον να υποφέρει από υδρωπικία, να απολαμβάνει ιατρικής φροντίδας, να αποφεύγει το φαγητό, να παίρνει με υπομονή φάρμακα, αυτόν δεν τον καλοτυχίζεις πιο πολύ από εκείνον; Είναι κοινά παραδεκτό∙ γιατί ο ένας νοσεί και δεν θεραπεύεται∙ ο άλλος νοσεί και απολαμβάνει θεραπείας. Επίπονη, βέβαια, η θεραπεία, αλλά ωφέλιμος ο σκοπός της. Έτσι συμβαίνει και με την παρούσα ζωή.

 Ενότητα 13^η

Ενώ οι ευχαριστήσεις είναι πολλές, οι οποίες εξαναγκάζουν τον άνθρωπο να υποκύψει σε αυτές παρά το συμφέρον, (πιστεύω) ότι ακατανίκητη είναι η ευχαρίστηση για την τροφή. Βέβαια, με τις άλλες μεν ηδονές ασχολούμαστε σπανιότερα, αυτήν, όμως κάθε μέρα είναι ανάγκη να τη γευόμαστε οπωσδήποτε, ώστε σε αυτήν την περίπτωση οι κίνδυνοι (να είναι) περισσότεροι. Και, βέβαια, αυτός που τρώει περισσότερο από όσο πρέπει σφάλλει, και αυτός που τρώει λαίμαργα, και αυτός που προτιμά τις πιο ευχάριστες παρά τις πιο υγιεινές τροφές. Είναι δε σφάλμα σχετικά με την τροφή και όταν την τρώμε σε λάθος ώρα. Ακόμη, βέβαια, αφού υπάρχουν και άλλα σφάλματα σχετικά με την τροφή, πρέπει από όλα να απέχουμε. Και θα μπορούσε κάποιος να απέχει, εάν συνήθιζε τον εαυτό του να επιλέγει στάρι όχι για να ευχαριστιέται, αλλά για να τρέφεται,  ούτε για να ευχαριστεί τον οισοφάγο (του), αλλά για να ενδυναμώνει το σώμα (του). Και έχει δημιουργηθεί ο μεν οισοφάγος  ώστε να γίνει δίοδος της τροφής, όχι όργανο ευχαρίστησης, η δε κοιλιά για τον ίδιο λόγο για τον οποίο  έχει δοθεί η ρίζα στο φυτό. Γι΄αυτό και ταιριάζει σε εμάς να τρώμε για να ζούμε, όχι για να ευχαριστιόμαστε.

 Ενότητα 16^η

(Εγώ) ο βασιλιάς Αλέξανδρος εύχεται στη Στατείρα και τη Ροδώ και τη Ρωξάνη, τη γυναίκα του (μου), να είναι καλά. Αν και ο Δαρείος αντιτάχτηκε σε εμάς, δεν (τον) εκδικήθηκα, αλλά αντίθετα, γιατί ευχόμουν, (όντας) ζωντανός, εγώ να τον έχω κάτω από την εξουσία μου∙ ενώ, δε, ίσα που ανέπνεε, τον βρήκα στην τελευταία αναπνοή, τον οποίο, επειδή τον συμπόνεσα, τον κάλυψα με τη δική μου χλαμύδα. Ζήτησα δε να μάθω από αυτόν κάτι για τον θάνατό του. Αυτός λοιπόν μου είπε∙ «έχε ως παρακαταθήκη την κόρη μου Ρωξάνη και θα ζήσει μαζί σου». […] Τους μεν αιτίους του θανάτου του τους τιμώρησα όπως τους άξιζε […] Πρόσταξα δε να γίνει ηρώο προς τιμή του κοντά στους πατρικούς του ήρωες∙ και εσείς σταματήστε τον θρήνο γι’αυτόν∙ γιατί εγώ θα σας αποκαταστήσω στα βασίλειά σας […]  Σύμφωνα λοιπόν με τη διαθήκη του Δαρείου θέλω η Ρωξάνη να είναι γυναίκα μου και βασίλισσα, εάν, βέβαια, και εσείς συμφωνείτε μαζί μου, θέλω και προστάζω να προσκυνάτε αυτήν ως γυναίκα του Αλέξανδρου. Να είστε καλά στην υγεία σας.