Θανατική ποινή - Σχολιασμός και κείμενα προς επεξεργασία

 

Επιχειρήματα κατά της θανατικής ποινής

·         η αποτελεσματικότητά της έχει αποδειχθεί και στατιστικά ανύπαρκτη

·         κρίνεται αντισυνταγματική και αποτελεί παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

·         είναι ριζικά αντίθετη με τη φύση της δημοκρατικής πολιτείας‧ αποτελεί την πιο δραστική επίδειξη δύναμης της κρατικής εξουσίας

·         καλλιεργεί στην κοινή γνώμη νοοτροπία που σχετικοποιεί την αξία της ανθρώπινης ζωής

·         εφαρμόζεται κυρίως σε βάρος των φτωχών ή των φυλετικών και εθνικών μειονοτήτων

·         είναι ποινή αμετάκλητη

·         το κράτος εμπλέκεται σε αντίφαση, όταν από τη μία μεριά απαγορεύει το φόνο, ενώ από την άλλη τον τελεί καταδικάζοντας σε θάνατο δολοφόνους

·         το έγκλημα αντιμετωπίζεται με τη δημιουργία συνθηκών που ευνοούν την πραγμάτωση θετικών δυνατοτήτων του ανθρώπινου όντος και την ορθή λειτουργία του σωφρονιστικού συστήματος και όχι με βάρβαρες και πρωτόγονες πρακτικές

·         σκοπός της ποινής είναι ο σωφρονισμός, ενώ της θανατικής ποινής ο χαρακτήρας είναι εκδικητικός και εξοντωτικός

·         δεν υπάρχει περίπτωση ελαστικότητας ή ελαφρύνσης της ποινής‧ καμία ποινή δεν επανορθώνεται πλην της χρηματικής

·         μαρτυρά χαμηλή στάθμη πολιτισμού

·         κανένας άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρεί ανθρώπινη ζωή, παρά μόνο ο δημιουργός της

·         απευαισθητοποιεί, αποκτηνώνει, απανθρωποποιεί ή δημιουργεί έντονα ψυχολογικά προβλήματα σε όσους εμπλέκονται στη διαδικασία της

·         ελλοχεύει  ο κίνδυνος ηρωοποίησης του δράστη

·         η κοινωνία εθίζεται στη βία και την αδυσώπητη τιμωρία, καθώς και στην ιδέα της επιτρεπόμενης εξόντωσης του συνανθρώπου

  η κοινωνία δεν αξίζει να απανθρωποποιείται‧ απαιτείται να τους στερεί αυτό για το οποίο κρίθηκαν ανάξιοι, δηλαδή την παντελή ελευθερία δράσης με την επιβολή ισόβιας κάθειρξης

 

 Επιχειρήματα υπέρ της θανατικής ποινής

·         λειτουργεί παραδειγματικά, αποτρεπτικά και προλαμβάνει το έγκλημα

·         δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες, που απειλούνται ή υποφέρουν από την εγκληματική δράση

·         απαιτείται από το λαϊκό αίσθημα και συνιστά ανταποδοτική λειτουργία «οφθαλμόν αντί οφθαλμού»

·         οι συγγενείς και οι οικείοι των θυμάτων αισθάνονται δικαίωση

·         αποτρέπει την αυτοδικία

·     

 

Προϋποθέσεις εφαρμογής

·         αμεροληψία δικαιοσύνης

·         παρέλευση μεγάλου χρονικού διαστήματος μέχρι την εκτέλεσή της, προκειμένου να αποφεύγεται η περίπτωση δικαστικής πλάνης

·         οριοθέτηση των αξιόποινων εγκλημάτων

·         σαφής απόδειξη της ενοχής και απουσία κάθε είδους ελαφρυντικών

 

 ανθρωπιστική προσέγγιση

·         τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αναπαλλοτρίωτα

·         η ανθρωπότητα χρειάζεται εθισμό στη δικαιοσύνη μέσω ηθικών πράξεων

·         θέμα αγωγής και παιδείας

·         καθολική βελτίωση όρων διαβίωσης χωρίς διακρίσεις

 

 Κείμενο 1

17/04/2019

Πρέπει να μπορεί να επιβάλλεται η θανατική ποινή;

 

Στην Ευρώπη σεβόμαστε την αξία του ανθρώπου και πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος μπορεί να βελτιωθεί, έχει το απόθεμα και τη δύναμη να το κάνει. Συνεπώς, δεν θεωρούμε ότι υπάρχουν οριακά χαμένες περιπτώσεις.

Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι. Πρώτον, για λόγους σκοπιμότητας και δεύτερον για λόγους αρχής.

 

Λόγοι Σκοπιμότητας

Οι λόγοι σκοπιμότητας μας αφορούν όλους. Η δικαστική πλάνη είναι κάτι το αναπόφευκτο. Κάθε λίγο μαθαίνουμε για κάποιον που έμεινε στη φυλακή επί δεκαετίες, μέχρις ότου, από ένα τεστ DNA, αποδείχθηκε η αθωότητά του. Υπάρχει τόσο επιτακτική ανάγκη που μπορεί να μας εξαναγκάσει να αποδεχθούμε ότι στις 1000 θανατικές ποινές που θα επιβληθούν και θα εκτελεστούν θα υπάρξει έστω και ένας αθώος; Ένας αθώος που μπορεί κάλλιστα να είναι κάποιος από εμάς.

 

Και έπειτα, εάν προβλεφθεί ξανά η δυνατότητα επιλογής της ποινής του θανάτου, πού θα σταματήσει αυτό; Στους δράστες θανατηφόρων εγκλημάτων, θα πει κανείς. Ωραία, αλλά ποιος θα κρίνει πότε; Από δικαστήριο σε δικαστήριο η εφαρμογή του μέτρου θα εμφανίζει τεράστιες αποκλίσεις, άρα αδικίες. Αλλά και ποιος μας λέει ότι εάν ανοίξει η πόρτα πρώτα για τους δράστες θανατηφόρων εγκλημάτων, δεν θα επεκταθεί στη συνέχεια – όταν θα βρεθεί η κατάλληλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία ή ύστερα από μια «στιγμιαία» πίεση της κοινής γνώμης – και σε άλλα εγκλήματα (λ.χ. στους καταχραστές του δημόσιου χρήματος, όπως πληροφορούμαστε ότι συμβαίνει σήμερα στην Κίνα);

 

Λόγοι Αρχής

Οι λόγοι αρχής είναι σημαντικότεροι. Είναι αυτοί που εξηγούν γιατί στην Ευρώπη δεν επιτρέπεται η επιβολή όχι μόνον της θανατικής ποινής, αλλά και της ισόβιας κάθειρξης που θα εκτελεσθεί υποχρεωτικά μέχρι το θάνατο του καταδίκου.

 

Η απάντηση είναι ότι στην Ευρώπη το αξιακό μας φορτίο, από τη χριστιανική και την ανθρωπιστική μας παράδοση, μας επιβάλλει να θεωρήσουμε ότι κάθε άνθρωπος είναι μια αξία και ότι μέσα του κάθε άνθρωπος, που έχει τη δύναμη της λογικής και την αίσθηση της κοινωνίας, μπορεί να βελτιωθεί και πρέπει να του δοθεί η δυνατότητα να βελτιωθεί, εάν το θέλει, έστω κι αν έχει καταδικασθεί για το χειρότερο έγκλημα.

 

Το να επιβληθεί η ποινή του θανάτου σε άτομα που δεν έχουν τη χρήση της λογικής και την αίσθηση της κοινωνίας, δηλαδή σε όσους πάσχουν από νοητικές ή ψυχικές διαταραχές, θα ήταν το άκρον άωτον της αδικίας. Γιατί αυτοί δεν είναι σε θέση να επικοινωνήσουν με τον κόσμο μας και η ποινή σε βάρος τους δεν θα ήταν ποινή, τιμωρία, αλλά εξόντωση.

 

Στην Ευρώπη, σεβόμαστε την αξία του ανθρώπου και πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος μπορεί να βελτιωθεί, έχει το απόθεμα και τη δύναμη να το κάνει. Γι’ αυτό δεν θεωρούμε ότι υπάρχουν οριακά χαμένες περιπτώσεις, αλλά ελπίζουμε ότι ο άνθρωπος μπορεί να βελτιωθεί.

 

Ιωάννης Σαρμάς

Αντιπρόεδρος Ελεγκτικού Συνεδρίου

 

Αναρτήθηκε από https://www.syntagmawatch.gr/my-constitution/prepi-na-borei-na-epivalletai-i-thanatiki-pini/

Να παρουσιάσετε συνοπτικά (60-80 λέξεις) την άποψη του συντάκτη του κειμένου για τους σημαντικότερους λόγους που καθιστούν αναγκαία τη μη επιβολή θανατικής ποινής.

 

 

 

Κείμενο 2

Η θανατική ποινή στις Ηνωμένες Πολιτείες

Κατερίνα Σώκου

07.05.2014 • 11:47

 

Η είδηση τάραξε ακόμη και τους υπερμάχους της θανατικής ποινής στις ΗΠΑ. Η επί τρία τέταρτα αγωνία του καταδικασμένου σε θάνατο βαρυποινίτη Κλέιτον Ρόκετ μετά τη χορήγηση του πρώτου από ένα κοκτέιλ τριών φαρμάκων σταμάτησε την εκτέλεσή του στην Οκλαχόμα, αλλά τελικά ο Ρόκετ πέθανε από καρδιακό επεισόδιο. Το φιάσκο προκάλεσε ερωτήματα για τα φάρμακα που χρησιμοποιήθηκαν και για την έλλειψη διαφάνειας στον τρόπο εφαρμογής της θανατικής καταδίκης. Οι υπέρμαχοι της κατάργησης της θανατικής ποινής βρήκαν μία ευκαιρία να επαναφέρουν το ζήτημα στο προσκήνιο, με την Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών να ζητάει μορατόριουμ των εκτελέσεων.

 

Η στάση των Αμερικανών απέναντι στη θανατική ποινή δεν είναι εύκολα κατανοητή στην Ευρώπη, όπου η παράδοση του ουμανισμού επιβάλλει τον σεβασμό κάθε ανθρώπινης ζωής. Στις Ηνωμένες Πολιτείες επικρατεί η έννοια της προσωπικής ευθύνης. Όπως το έθεσε ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, «κάποια εγκλήματα είναι τόσο φρικτά που δικαιολογούν τη θανατική ποινή». Χωρίς αμφιβολία, η διαφορά αντανακλά και την ιστορική πορεία των δύο ηπείρων. Ως σχετικά νεότερη χώρα, η εξέλιξη στις ΗΠΑ προχωρεί μεν ταχύτερα, αλλά οι μνήμες είναι ακόμη νωπές: Όπως και το δικαίωμα στην κατοχή όπλων, η θανατική ποινή είναι κατάλοιπο μιας κοινωνίας που όχι και τόσο πίσω στο παρελθόν κυριαρχούνταν από τον νόμο της Άγριας Δύσης.

 

Ερωτώμενος για το θέμα από Γερμανό δημοσιογράφο στην κοινή συνέντευξή του με την καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ, ο πρόεδρος Ομπάμα δήλωσε προβληματισμένος και έθεσε ζήτημα αναθεώρησης του τρόπου εφαρμογής των ποινών, αναγνωρίζοντας και πρόβλημα ρατσισμού: Μία έρευνα της εποπτικής αρχής του Κογκρέσου δείχνει ότι στο 77% των ανθρωποκτονιών που οδήγησαν στη θανατική ποινή, το θύμα ήταν λευκό – και αυτό παρά το γεγονός ότι το ήμισυ των θυμάτων είναι μαύροι. Άλλες έρευνες αμφισβητούν εάν η θανατική ποινή είναι αποτελεσματική για την αντιμετώπιση του εγκλήματος, ενώ υπάρχει πάντα η πιθανότητα ένας καταδικασμένος σε θάνατο να είναι αθώος, η οποία υπολογίζεται σε 1 προς 25.

 

Η Διεθνής Αμνηστία, όμως, θέτει το ζήτημα σε άλλη βάση: Σύμφωνα με αυτήν, η θανατική ποινή είναι «η πιο σκληρή, απάνθρωπη και εξευτελιστική τιμωρία», καθώς παραβιάζει το δικαίωμα στη ζωή. Η παγκόσμια κοινότητα φαίνεται να συμφωνεί: Συνολικά 140 χώρες έχουν καταργήσει τη θανατική ποινή, 80 από αυτές από το 1976 έως σήμερα. Στις ΗΠΑ, το Μέριλαντ ήταν η τελευταία πολιτεία που κατάργησε τη θανατική ποινή πέρυσι, περιορίζοντας τον αριθμό των πολιτειών που διατηρούν ακόμη τη θανατική ποινή σε 32. Η κοινή γνώμη στη χώρα φαίνεται να κινείται προς την ίδια κατεύθυνση. Σύμφωνα με έρευνα της Pew Research, μόλις το 55% των Αμερικανών υποστηρίζει τη θανατική ποινή – ποσοστό που είναι το χαμηλότερο των τελευταίων σαράντα ετών. Ωστόσο, λίγοι πολιτικοί στις Ηνωμένες Πολιτείες τάσσονται ξεκάθαρα υπέρ της κατάργησης της θανατικής ποινής, καθώς φοβούνται πως ένα τόσο αμφιλεγόμενο θέμα θα τους στερήσει ψήφους.

 

Από την πλευρά του, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ έχει κρίνει ότι η θανατική ποινή δεν αντιβαίνει στην πρόβλεψη του αμερικανικού Συντάγματος, που απαγορεύει τη «σκληρή και υπερβολική» τιμωρία. Ωστόσο, ήδη από το 1958 είχε αφήσει μία χαραμάδα για τη μελλοντική της κατάργηση, όταν έκρινε ότι η έννοια της σκληρής και υπερβολικής τιμωρίας αλλάζει με τον χρόνο, σύμφωνα με την «εξελισσόμενη αίσθηση αξιοπρέπειας της κοινωνίας». Μέχρι σήμερα, όμως, έχει κρίνει ότι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν θίγεται από την ίδια την εκτέλεση. Όσο αυτή παραμένει η κυρίαρχη αντίληψη στις ΗΠΑ, το σοκ που προκάλεσε η αδυναμία της Οκλαχόμα να πραγματοποιήσει μία όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη εκτέλεση δεν θα είναι αρκετό για να αλλάξει τις αντιλήψεις. Μόνο η πεποίθηση πως η αφαίρεση κάθε ανθρώπινης ζωής θίγει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μπορεί να το καταφέρει αυτό, κάτι που έχει ήδη αναγνωρίσει το Ανώτατο Δικαστήριο για τις περιπτώσεις των ψυχικά ασθενών και των ανηλίκων.

Αναρτήθηκε από https://www.kathimerini.gr/opinion/765928/i-thanatiki-poini-stis-inomenes-politeies/

 

Σε ποιο σημείο τα κείμενα 1 και 2 συγκλίνουν; Να παρουσιάσετε το σημείο αυτό με αναφορές στα κείμενα.

Ποια λειτουργία της γλώσσας κυριαρχεί στο κείμενο; Ποια πρόθεση του  συγγραφέα εξυπηρετεί αυτή η επιλογή και ποιο είναι το επικοινωνιακό της αποτέλεσμα;

 

 

Κείμενο 3Α

ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ

 

(Το παρακάτω ποίημα αναφέρεται στην εκτέλεση δύο Ιταλών μεταναστών στις ΗΠΑ, των Σάκκο και Βαντσέτι, το 1927, οι οποίοι κατηγορήθηκαν για ληστεία μετά φόνου, παρόλο που βρέθηκε ο δράστης και ομολόγησε. Οι αρχές όμως αρνήθηκαν να επαναλάβουν τη δίκη  ή να τους δώσουν χάρη, επιβεβαιώνοντας έτσι τις υποψίες ότι καταδικάστηκαν για τις ιδέες τους, ως αριστεροί. Το 1977, ο κυβερνήτης της Μασαχουσέτης, Μάικλ Δουκάκης, με διακήρυξή του αποκατέστησε μετά θάνατο τους Σάκκο και Βαντσέτι. Σε αυτούς αναφέρεται ο Αμερικανός ποιητής Καρλ Σάντμπεργκ)

 

Έννομη του θανάτου μεσονύχτια ώρα,  ΚΑΡΛ ΣΑΝΤΜΠΕΡΓΚ

 

Λοιπόν, η ώρα του θανάτου ήρθε, η έννομη μεσονύχτια ώρα,

Η ώρα που ο νόμος όρισε να πιάνει δουλειά η Καρέκλα

Να επιβεβαιώσει το μεγαλείο της πολιτείας της Μασαχουσέτης

Η ώρα εκείνη πλησίαζε, έφτασε, την σημάναν τα ρολόγια

Η ώρα για δυο άντρες να μεταφερθούν ψυχρά μπρος

Σ’ ένα ψυχρό διοικητικό συμβούλιο

Πέρα απ’ τους απροσμέτρητα λεπτούς τοίχους μεταξύ της μέρας

και της νύχτας

Πέρα απ’ την πρόσβαση γραμμάτων, τηλεγραφημάτων, ραδιοφώνων,

Πέρα απ’ την αδελφοσύνη του αίματος στις αδελφότητες

Της ομίχλης και της αχνής πάχνης, των άστρων και του πάγου.

Η ώρα για δύο άντρες είχε φτάσει

Να βαδίσουν πέρ’ από το αίμα κατάκαρδα στη σκόνη-

Μια ώρα που έρχεται για όλους τους ανθρώπους,

Κάποιοι με μια φούχτα ανθρώπους προσφιλείς στο προσκεφάλι

Κάποιοι κατάμονοι στις ερημιές, στων θαλασσών τα πλάτη

Κάποιοι μπροστά στο αχανές ακροατήριο όλης της οικουμένης.

 

 Τώρα ο Σάκκο είδε τους μάρτυρες

Καθώς δένονταν τα λουριά

Δένοντάς τον στην Καρέκλα-

Και βλέποντας πως ήταν όλοι τους

Σεβάσμιοι άνθρωποι και υπεύθυνοι πολίτες

Κι ενώ κανείς δεν είχε τις συστάσεις,

Ο Σάκκο είπε «Καλησπέρα, κύριοι»

Και πριν το στερνό λουρί δεθεί για να κρατεί

Τον Σάκκο ψέλλισε, «Έχε γεια, μητέρα».

 

 

 

Ύστερα ήρθε ο Βαντσέτι.

Ευχήθηκε στο αχανές ακροατήριο όλης της οικουμένης

Κάτι κρυφό που βάσταγε στο στήθος.

Αυτή ήταν η ώρα να το πει.

Έπρεπε να μιλήσει τώρα ή να σωπάσει αλλιώς για πάντα.

Σφίγγαν τις μέγγενες του κράνους

Πνίγανε τα λουριά στο στόμα τη φωνή

Εκείνος φώναξε, «Θα ήθελα να συγχωρήσω

Κάποιους ανθρώπους, γι’ αυτό που κάνουν τώρα».

 

 

 

Κι έτσι τώρα

Είναι νεκροί οι νεκροί;                             

 

   Μετάφραση Ζ. Δ. Αϊναλής

 

 

 

 Κείμενο 3Β

 

«27 Ιουνίου 1906, 2 μ.μ.»,   K. Π. Καβάφης

 

Σαν τόφεραν οι Χριστιανοί να το κρεμάσουν

το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί,

η μάνα του που στην κρεμάλα έκει κοντά

σέρνονταν και χτυπιούνταν μες στα χώματα

κάτω άπ’ τον μεσημεριανό, τον άγριον ήλιο

πότε ούρλιαζε, καί κραύγαζε σα λύκος, σα θηρίο

και πότε έξαντλημένη η μάρτυσσα μοιρολογούσε

«Δεκαφτά χρόνια μοναχά μέ τάζησες παιδί μου».

Κι όταν το ανέβασαν την σκάλα της κρεμάλας

κ’ επέρασάν το το σκοινί και τόπνιξαν

το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί,

κ’ ελεεινά κρεμνιούνταν στο κενόν

με τους σπασμούς της μαύρης του αγωνίας

τό έφηβικόν ωραία καμωμένο σώμα,

η μάνα η μάρτυσσα κυλιούντανε στα χώματα

και δεν μοιρολογούσε πια για χρόνια τώρα.

«Δεκαφτά μέρες μοναχά», μοιρολογούσε,

«δεκαφτά μέρες μοναχά σε χάρηκα παιδί μου».

[1908]

 

 Κείμενο 3Γ

"...Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς",  Χρόνης Μίσσιος

 

Εισαγωγικό σημείωμα: Ο Χρόνης Μίσσιος καταδικάστηκε σε θάνατο το 1947 κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου. Παρακάτω διηγείται τις αναμνήσεις του από τις φυλακές της Κέρκυρας:

 

Μόλις έκλεινε η φυλακή κι ετοιμαζόμασταν να φάμε, γκράγκα γκρούγκα οι σιδεριές, πλακώνανε τα καρακόλια. Ξέραμε ότι έρχονται να πάρουν για εκτέλεση. Άνοιγαν, που λες, το κελί απ’ το οποίο ήθελαν να πάρουν κάποιον, μας είχαν παστωμένους πέντ’ έξι σε κάθε κελί, που ήταν φτιαγμένο για έναν άνθρωπο, άσ’ τα, άνοιγαν που λες το κελί, στέκονταν στην πόρτα, και μας κοιτάζανε.   

 

Όλοι τώρα ήμαστε μελλοθάνατοι, ε; και ξέραμε ότι κάποιον από μας θα πάρουν. Κοιτάζανε που λες μια το χαρτί και μια εμάς… Αυτή η ιστορία μπορεί να κράταγε από πέντε λεπτά ως και ένα τέταρτο. Ύστερα, αφού έκριναν πως σιτέψαμε, λέγανε, ας πούμε, Γιώργο, έλα -μας ήξεραν, βλέπεις, και με τα μικρά μας ονόματα, οι χαμούρες.  

 

Τέλος, σηκωνόταν να πούμε ο Γιώργος, άφηνε το γράμμα του -όλοι μας είχαμε ένα γράμμα έτοιμο για τους δικούς μας- αγκαλιαζόμασταν, φιλιόμασταν, και την ώρα που έβγαινε από την πόρτα λέγανε, για στάσου μια στιγμή, α, λάθος, δεν είσαι συ, είναι ο Παύλος… Χαμούρες, σου λέω, εντελώς άνανδροι. Άλλες φορές πάλι, γράφανε σ’ ένα χαρτάκι τα ονόματα αυτών που θα ‘παιρναν το βράδυ για εκτέλεση, το έδεναν σ’ ένα σπαγκάκι και το ‘σερναν μέσα στο προαύλιο.  

 

Όλοι ήμασταν θανατηφόροι. Ε, άντε να μη συρθείς από πίσω να δεις αν είναι τ’ όνομά σου γραμμένο στο χαρτάκι… Εμείς φεύγαμε από το προαύλιο και κλεινόμασταν στα κελιά μας. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι είχαν παιδιά, είχαν φίλους, αγαπούσαν ίσως κάποιους ανθρώπους… Τι να πεις…  

 

Αλλά σου έλεγα για τις λαχτάρες που έκανα στη μάνα μου. Όταν, που λες, είσαι για εκτέλεση, έχεις κάθε μέρα επισκεπτήριο. Ε, ήρθε η κακομοίρα η μάνα μου την πρώτη μέρα να με δει. Για να πάω στο στρατοδικείο, μου είχαν φέρει ένα κοστούμι του αδερφού μου, γιατί εγώ δεν είχα καλά ρούχα.  

 

Αφού είδα τη μάνα μου, την αγκάλιασα, της λέω, κοίτα να δεις, αύριο που θα ‘ρθεις, να μου φέρεις τα παλιά μου τα ρούχα να φορέσω, γιατί, ε, αφού μεθαύριο θα μας σκοτώσουν, να μην πάει τζάμπα και το κουστούμι. Μπαμ η μάνα μου, κάτω, ξερή. Κάναμε επισκεπτήριο μαζί με τον Μαύρο, οπότε μου σφυρίζει μια σφαλιάρα, και μου λέει, τι λες, ρε τσόγλανε, στη μάνα σου, είναι κουβέντες αυτές; Όχι, δεν το ‘κανα επίτηδες, τα είχα χαμένα και γω ο φουκαράς, δεν ήξερα τι να της πω όπως σπάραζε στην αγκαλιά μου… Τέλος, χέσ’ τα.  

 

Το κακό είναι πως ποτέ δεν μπόρεσα να της εξηγήσω μερικά πράγματα, όπως να πούμε πόσο πολύ την αγαπούσα και τι καταφύγιο ήταν για μένα στα μεγάλα μου ζορίσματα… Αλλά έτσι είναι πάντα, ποτέ δεν προλαβαίνουμε να πούμε τα πιο ουσιαστικά πράγματα, και το καταλαβαίνουμε μόνο σα χαθούμε.

Να διατυπώσετε το ερμηνευτικό σχόλιό σας για το κείμενα 3Α / 3Β /3Γ, παρουσιάζοντας το κύριο, κατά τη γνώμη σας, θέμα τους. Να συμπεριλάβετε στην απάντησή σας σχετικούς με το θέμα δείκτες του ποιήματος και την προσωπική σας ανταπόκριση σε αυτό (150-200 λέξεις)