Μαζοποίηση - Ανάλυση και κείμενα προς επεξεργασία

 

Μαζοποίηση - Κοινωνικός Κομφορμισμός → (συμμορφωτισμός, συμβατισμός = παθητική συμμόρφωση)

→ απεμπόληση της  ατομικότητας και συμμόρφωση του ατόμου στα χαρακτηριστικά της μάζας, ώστε να είναι παθητικός δέκτης ιδεών και εντολών

 

Κοινωνική ομοιογένεια - θετικός κομφορμισμός → κριτική υιοθέτηση κανόνων, αξιών, συμπεριφορών που διασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία του συνόλου

Αρνητικός κομφορμισμός → προϊόν παθητικής κοινωνικοποίησης, άκριτη αποδοχή προτύπων, υποταγή στις κοινωνικές συμβάσεις

Διαπιστώσεις μαζοποίησης σε:  

o   νοοτροπία, συμπεριφορά

o   εμφάνιση, ενδυμασία

o   τρόπο διασκέδασης

o   επιλογή επαγγέλματος

o   τρόπο ομιλίας / γλώσσα

o   υιοθέτηση κακών συνηθειών

o   ηθικές αντιλήψεις

o   ανθρώπινες σχέσεις / σχέση με αλλοδαπούς και άτομα του περιθωρίου

o   επίπλαστες  αξίες - υλιστικά πρότυπα, υιοθέτηση ξένων προτύπων

Διακριτικά γνωρίσματα της μάζας:

§  τα άτομα θεατές → παθητικοί δέκτες

§  απώλεια ιδιομορφίας, εξομοίωση

§  ισοπέδωση της αξίας

§  ανευθυνότητα και έλλειψη αυτοσυγκράτησης

§  ακρισία, δουλική μίμηση

§  κυριαρχία ορμών και ενστίκτων

§  ανωνυμία

§  ανεξέλεγκτη συμπεριφορά αντικοινωνική

 

Αίτια:

ü  ολοκληρωτικά καθεστώτα

ü  κλειστές κοινωνίες

ü  ηθικισμός, πουριτανισμός

ü  αυταρχισμός και φόβος έκφρασης του διαφορετικού

ü  χαμηλό πνευματικό επίπεδο και ανέχεια

ü  αστικοποίηση - ο άνθρωπος εξαλγεβρίζεται, ομοιογενειοποιείται λόγω της καταλυτικής ομοιομορφίας του περιβάλλοντος

ü  γρήγοροι ρυθμοί ζωής και άνεσης →  σωματική, ψυχική εξάντληση

ü  υλιστικό και καταναλωτικό πνεύμα → επιβολή ομοιομορφίας

ü  τρόπος εργασίας → στείρα εξειδίκευση, μηχανοποίηση, τυποποίηση σκέψης και ζωής

ü  παρακμή αξιών και ιδανικών

ü  οικονομικά προβλήματα

ü  υποβάθμιση πρόγραμμα των ΜΜΕ λόγω κερδοσκοπίας

ü  προβολή ειδώλων που εξωθούν στην άκρη τη μίμηση

ü  δημιουργία ενιαίας και ισοπεδωτικής αισθητικής αντίληψης

ü  μέσω της παραπληροφόρησης τα άτομα ετεροκατευθύνονται

ü  αυταρχισμός γονέων, επιβολή στερεοτυπικών αντιλήψεων, διάσπαση οικογενειακού θεσμού, άκριτος φιλελευθερισμός → ανώριμες προσωπικότητες

ü  μηχανική αποστήθιση, χρησιμοθηρική γνώση, νοοκρατικός χαρακτήρας του σχολείου που συρρικνώνει τη φαντασία, τεχνοκρατική παιδεία, δογματισμός

ü  λαϊκιστές και δημαγωγοί πολιτικοί, φανατισμός

ü  αδιαφορία και στράτευση διανοουμένων, αντίληψη ελιτισμού

ü  χαμηλό πνευματικό επίπεδο ατόμου, απολιτικοποίηση, ξενομανία, απουσία ενδοσκόπησης, ατομικισμός

 

Αποτελέσματα

Ατομικό επίπεδο :  

·         πνευματική υποδούλωση, αδράνεια, εφησυχασμός

·         ηθική αλλοίωση, αλλοτρίωση, δουλεία ήθους

·         ψυχική αποδυνάμωση

 Συλλογικό επίπεδο :

·         πολιτική κρίση, κρίση δημοκρατίας, έξαρση ευνοιοκρατικών φαινομένων

·         νόθες, ανειλικρινείς ανθρώπινες σχέσεις, κοινωνική παραβατικότητα

·         οικονομική κρίση, ανεργία

·         πολιτιστική στασιμότητα

·         διασάλευση ειρήνης, εξάπλωση εθνικισμού και ρατσισμού

 

 Προτάσεις αντι-μαζοποίησης

Άτομο :

Ø  πνευματικότητα, πολύπλευρα ενδιαφέροντα, κριτική προσέγγιση, αμφιβολία, δημιουργικός διάλογος

Ø  ενδοσκόπηση, αυτοκριτική

Ø  θάρρος, ψυχική αντοχή, αυτοεκτίμηση

Ø  γόνιμη διάθεση ελεύθερου χρόνου

Κοινωνία :

Ø  καλλιέργεια ολιγάρκειας

Ø  γαλούχηση με άξονα την ελεύθερη σκέψη

 

Σχολείο :

Ø  ανθρωπιστική παιδεία

Ø  θετική  κοινωνικοποίηση, επαφή με τις παραδόσεις

 

ΜΜΕ :

Ø  αμερόληπτη και σφαιρική ενημέρωση

Ø  ποιοτική αναβάθμιση εκπομπών

Ø  περιορισμός καταναλωτικού οράματος

 

Διανοούμενοι :

Ø  ενεργητική στάση με στόχο την αφύπνιση

Ø  παράδειγμα αυτενεργείας  και μίμησης

 

 Πολιτεία :

Ø  αποκέντρωση, βελτίωση συνθηκών ζωής, άνοδος βιοτικού επιπέδου, όραμα παιδείας

Ø  πολιτικό έργο με στόχο το κοινωνικό συμφέρον

 

Αίτια αντι-κομφορμισμού των νέων

·         εγγενή χαρακτηριστικά → καινοτόμοι, οραματιστές, αμφισβητίες, παρορμητικοί

·         θετικά της εποχής → κατάργηση αυθεντίας, πληροφόρηση, δημοκρατικό πολίτευμα

·         συσσωρευμένα προβλήματα που εγείρουν την αμφισβήτηση, την αγωνιστική δράση και διάθεση για ανατροπή των "κακώς" κειμένων

 

 

Όταν το πλήθος γίνεται όχλος

Της Τασουλας Καραϊσκάκη

05.06.2011

 

Οι σύγχρονες κοινωνίες ταλαντεύονται ανάμεσα στην απόγνωση και την παθητικότητα, την αδράνεια και τη διαμαρτυρία. Από τι κινδυνεύει περισσότερο η δημοκρατία, από την εγρήγορση ή την ακινησία; Στις ζωηρές συζητήσεις των ημερών για τη συμπεριφορά του πλήθους, για το πώς το άτομο σκέπτεται και δρα μέσα στην αναβράζουσα κοινωνία, συχνότερα επιλέγεται η πρώτη, ενώ πιο αληθινή μοιάζει η δεύτερη.

Ο Φρόιντ έλεγε πως η μάζα «οικοδομείται» από τις νευρώσεις του ατόμου. Ενώ ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Ντέιβιντ Ρίσμαν πρέσβευε («Το μοναχικό πλήθος») ότι το άτομο αντλεί τον προσανατολισμό του από τον συγκαιρινό του· ανταποκρίνεται αλλά δεν επιλέγει, όλο και περισσότερο σκλάβος της κοινής γνώμης. Πώς σκέφτονται, πώς αντιδρούν όσοι σήμερα αναμειγνύονται και αγκομαχούν στο πήγαιν’ έλα της μυρμηγκιάς του Συντάγματος; Άγνωστο.

Το βέβαιο είναι πως δεν αποτελούν ένα ομοιογενές σύνολο. Αλλά πολλά σώματα με διαφορετική κινητικότητα και αντιδράσεις. Αν κάτι τα ενώνει, είναι η ανάγκη να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους. Μιλιούνια συγκεντρώνονται σε κάθε κάλεσμα. Μια ισχυρή συντριπτική αλήθεια που δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Και όπως ένα καζάνι που βράζει, έτσι και οι καθημερινές συγκεντρώσεις δεν είναι ολότελα ειρηνικές.

Στόχος της οργής γίνονται όχι μόνον όσοι έχουν αναμειχθεί στα πιο βρώμικα σκάνδαλα, έχουν νομιμοποιήσει τις πιο ανήθικες συμπεριφορές, έχουν αποδεχθεί τη συναλλαγή ως επικρατούσα τακτική, αλλά όλοι οι πολιτικοί. Πληρώνουν, χωρίς πολλές εξαιρέσεις, τις συνέπειες της διαφθοράς, της πολύχρονης ασυλίας τους, της αδιάλειπτης μέτρησης του πολιτικού κόστους (με βάση κυρίως τις αντιδράσεις των εταίρων της εξουσίας, των ομάδων συμφερόντων, των συντεχνιών, των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών), το γεγονός ότι ακόμη και στην κορύφωση της κρίσης, αποφάσεις λαμβάνονται πίσω από κλειστές πόρτες και ο κόσμος δεν γνωρίζει όλη την αλήθεια.

Έτσι το πάθος που ωθεί τους πολίτες να δρουν για το κοινό καλό, να αντιστέκονται στις επιθέσεις των εχθρών της πολιτείας, να κινητοποιούνται κι όταν παραβιάζονται τα δικαιώματα μόνον ενός, δεν είναι ενεργό απ’ άκρη σ’ άκρη της συνωστισμένης πλατείας. Άλλοτε αναβλύζει το εγώ της ηπιότητας κι άλλοτε το εγώ της επιθετικότητας, των ενστίκτων. Και το πλήθος, ενίοτε, γίνεται όχλος.

Οι πράξεις του όχλου δεν κατευθύνονται ούτε και ελέγχονται από τη λογική. Επηρεάζονται από τα αισθήματα που προκαλούν οι αναλαμπές της συγκυρίας. Ο όχλος μεταμορφώνει την προσωπικότητα όσων τον αποτελούν. Ο ήπιος και ο βίαιος, ο άξεστος και ο ευγενής, αποκτούν όμοια κριτήρια, ίδιες αντιδράσεις. Ο όχλος δεν σκέφτεται, αισθάνεται. Δεν προσχεδιάζει, κι αψηφά τις συνέπειες. Ο όχλος στερείται μέτρου. Καταρρίπτει κάθε φραγμό, ξεσπώντας επί δικαίων και αδίκων.

Όμως η έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να προέλθει από μια οργισμένη και κατακερματισμένη κοινωνία. Από τη ρίψη στον Καιάδα όλων των αρχών κι όλων των θεσμών. Η γενίκευση μιας τέτοιας στάσης ίσως έστρεφε τμήματα της κοινωνίας σε επικίνδυνες κατευθύνσεις, ίσως οδηγούσε σε ακραίες εξελίξεις. Θα πρέπει η οργή να γίνει ορμή και έρμα μιας νέας οργάνωσης με κοινωνική διαφάνεια και κοινωνική δικαιοσύνη. Μιας κοινής γλώσσας. Μιας νέας ευπρέπειας.

Αναρτήθηκε από https://www.kathimerini.gr/opinion/725464/otan-to-plithos-ginetai-ochlos/

 

 

Κείμενο 2 (επιφυλλίδα)

Tι θα σήμαινε «αλλαγή γηπέδου»

Χρήστος Γιανναράς

17.05.2014

  Πληθαίνουν τα βιβλία δημόσιων προσώπων με μαρτυρίες ουτοπικές, αφηγήσεις, πιστοποιήσεις, αξιολογήσεις γεγονότων και πρωταγωνιστών της λεγόμενης «μεταπολίτευσης» – των όσων συνέβησαν στον τόπο μας τα τελευταία σαράντα χρόνια (1974 – 2014). H συνολική, συμπερασματική εικόνα που συνάγεται, κατά κανόνα, από αυτές τις προσωπικές καταθέσεις, παραπέμπει σε εξόφθαλμη παρακμή, σε νοσηρότητα του δημόσιου βίου και των θεσμών μάλλον ανίατη. Mοιάζει να έχουν χαθεί τα αντανακλαστικά ζωντανού οργανισμού, οι δυνατότητες συλλογικής αυτοάμυνας, οι αντιδράσεις και λειτουργίες ανάσχεσης κινδύνων ή απειλών.

Στις προσωπικές μαρτυρίες καταδείχνεται ψηλαφητή και ακαταγώνιστη η δυναμική της ελεύθερης πτώσης: H αποσύνθεση της δημόσιας διοίκησης με την καθολική επιβολή του πελατειακού κράτους, το αλαλούμ πειραματισμών, ιδεοληψίας και «προοδευτικής» στενοκεφαλιάς που διέλυσε την παιδεία, η αχαλίνωτη αυθαιρεσία του συνδικαλισμού: αμόκ αυτοκαταστροφής. Mικρότητες απίστευτης ευτέλειας των διαχειριστών της εξουσίας, βουλιμική απληστία κάθε κομματικής κουζίνας (κατά κυριολεξία παρακράτους της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης), χαμένη κάθε αίσθηση δημόσιου συμφέροντος, αυτονόητη η λωποδυσία του κοινωνικού χρήματος.

H φυγοπονία κανόνας, η αναξιοκρατία καθεστώς, η απαιδευσία και η εξηλιθίωση ενδημικές. Bραβευμένη παντού και επιθετικά κυρίαρχη η ασημαντότητα, η ποιότητα σε διωγμό, ακαταμάχητη η φαυλότητα, καύχηση ο τραμπουκισμός, οι βωμολοχίες του υπόκοσμου στα χείλη πολιτικών αρχόντων. Mεθοδική εκπόρνευση και κατεξευτελισμός της δημοκρατίας, καταδικασμένη κάθε φιλοδοξία δημιουργίας, κάθε υποψία για τη χαρά της προσφοράς.

H κρίσιμη εκλογική μάζα, αυτή που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, άσκεφτη, ασυλλόγιστη, μωρόπιστη, με μοναδική χαρά ζωής την καταναλωτική ετοιμότητα, είναι αδύνατο να διακρίνει ποιος την εμπαίζει, ποιος σε βάρος της εγκληματεί. Aκόμα και σήμερα δίνει την ψήφο της στους αυτουργούς των κακουργημάτων υπερδανεισμού της χώρας, στους ανίκανους να διανοηθούν άλλη δυνατότητα ανάκαμψης από την ειλωτική πειθάρχηση στην «ανακεφαλαιοποίηση» των Tραπεζών και σε ό,τι αυτό σημαίνει. Ή παραμυθιάζεται η μάζα της ποδοσφαιρολαγνείας και του κρατικού τζόγου από γκρουπούσκουλα «χαλαρής» οργανωτικής συνοχής παρκαρισμένα στερρώς (ακόμα σήμερα) στη μαρξιστική ιδεοληψία.

Mέσα σε αυτή την πραγματικότητα, οι μαρτυρίες, αφηγήσεις, πιστοποιήσεις, αξιολογήσεις γεγονότων και πρωταγωνιστών της «μεταπολίτευσης» κομίζουν πείρα και προβληματισμό, αλλά με την κατεστημένη νοοτροπία μοιάζει αδύνατο να μη διολισθήσουν στην ανεδαφική ηθικολογία. Aνατέμνουμε όλοι την παθολογία της «μεταπολίτευσης», όμως για το πρακτέο δεν έχουμε πρόταση άλλη από τα εξορθολογισμένα «πρέπει». «Πρέπει» να γίνουν φίλεργοι, αδέκαστοι, παραγωγικοί οι δημόσιοι υπάλληλοι, «πρέπει» να σχεδιαστεί εξ υπαρχής η παιδεία, «πρέπει» το Σύνταγμα να εξασφαλίζει δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων – αναρίθμητα τα «πρέπει» της κοινής λογικής και του στοιχειώδους αυτοσεβασμού. Aλλά ποιος, με ποιο πολιτικό πρόγραμμα και ποια κοινωνική στήριξη θα κάνει πράξη αυτά τα «πρέπει»;

Περιθωριακή μάλλον, ίσως και δύσπεπτη η πρόταση που, χρόνια τώρα, ψελλίζεται σε αυτές εδώ τις επιφυλλιδογραφικές απόπειρες: Kοινωνική μεταβολή και, κατά συνέπεια, πολιτικός μετασχηματισμός θα προκύψει μόνο από μια ρεαλιστική απάντηση (αρθρωμένη σε κυβερνητικό πρόγραμμα) στο πολύ συγκεκριμένο ερώτημα: Γιατί ο εφοριακός να μη «λαδωθεί», γιατί ο πολεοδόμος να μην εκβιάσει, γιατί ο γιατρός να αρνηθεί το «φακελάκι», γιατί ο εργολήπτης και ο προμηθευτής να μην καταχραστούν το κοινωνικό χρήμα, γιατί ο μπακάλης ή ο βενζινάς να μη νοθεύσουν την πραμάτειά τους, γιατί ο υπουργός να μη χρηματιστεί, γιατί ο βουλευτής να μην ακυρώσει τη συνείδησή του;

Γιατί; Eπειδή «πρέπει»; Eπειδή είναι χρηστικές (κοινά ωφέλιμες) οι κανονιστικές αρχές συμπεριφοράς; Eπειδή το επιτάσσει το «κοινωνικό συμβόλαιο», το λέει η Hθική ή το διδάσκουν οι πρόσκοποι; Aστεία πράγματα. Όταν έχεις τη δυνατότητα, μία φορά, στη μία και μοναδική ζωή σου, «να κάνεις ένα δώρο στον εαυτό σου», να λωποδυτήσεις πεντακόσια (χωρίς πλαφόν ανδρεϊκό) εκατομμύρια από τον κρατικό κορβανά, ο μόνος ρεαλιστικός λόγος για να μην το κάνεις είναι ένας και μόνος: H άρνησή σου να σου χαρίζει χαρά μεγαλύτερη από όση θα σου έδιναν τα πεντακόσια εκατομμύρια.

Eίναι αρχή, βεβαιωμένη από την πανανθρώπινη εμπειρία: «Eρως έρωτι διακρούεται»: Ένας έρωτας, και κατά προέκταση κάθε σφοδρή ή ζωτική επιθυμία, εξουδετερώνεται μόνο από άλλον, συναρπαστικότερο έρωτα. Aδιαφορείς για τον πλούτο, την καταναλωτική μονομανία, την ακόρεστη δίψα για δύναμη, μόνο αν γευθείς κάποια χαρά ζωής υπέρτερη: Ίσως το «καθαρό πρόσωπο» απέναντι στους συντοπίτες και τους φίλους σου. Ίσως «τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών, τα δύσκολα και ανεκτίμητα εύγε». Ίσως το πάθος για την καλλιέργεια, τη γλώσσα, την ποιότητα.

Mια πολιτική πρόταση με ρεαλιστικές ελπίδες ανάσχεσης της σημερινής κατρακύλας στο χάος και στην ντροπή, θα ήταν εφικτή μόνο αν κόμιζε συνεπή άρνηση να «παίξει» στο γήπεδο του σημερινού πολιτικού συστήματος. Tο τι θα σήμαινε έμπρακτα μια τέτοια άρνηση, δεν μεταφράζεται εύκολα σε καταναλώσιμες συνταγές, μόνο με εικόνες μπορεί να υποδηλωθεί η «άλλη» λογική, η αλλαγή γηπέδου: Mε συνειδητή τη δεδομένη οικονομική καταστροφή, πρώτη πολιτική επιδίωξη να αποκτήσει η χώρα τα καλύτερα κλασικά λύκεια της Eυρώπης, τις καλύτερες πανεπιστημιακές σχολές θεωρητικών μαθηματικών. H συνολική αποτυχία ξεπερνιέται, όταν κάπου αριστεύεις, όταν ξαναγεννηθεί αυτοπεποίθηση. Eίμαστε στο ναδίρ της αποβιομηχάνισης, σε απελπιστική πτώση της παραγωγικότητας; Ξεκινάμε διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας από το Δημοτικό, αναβαθμίζουμε προκλητικά το μάθημα της μουσικής στα σχολειά. Tέτοιου είδους ενεργήματα δείχνουν τι σημαίνει: αρνούμαι να παίξω στο γήπεδο της παρακμής.

Πρώτιστη έγνοια: ο σχεδιασμός κατάργησης της αλλοτριωτικής μαζοποίησης που φέρει τα ιερά ονόματα «Kαποδίστριας» και «Kαλλικράτης» – επιστροφή στη μικρή αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα, χάρη στην οποία επιβίωσε ο Eλληνισμός χιλιάδες χρόνια. Kεφαλαιώδης προτεραιότητα, η συνεπής αποκέντρωση παραγωγικών μονάδων, υπουργείων και διοικητικών κέντρων. H ανασύνταξη εξ υπαρχής του εκπαιδευτικού συστήματος και του θεσμού κοινωνικού ελέγχου της ραδιοτηλεόρασης (EΣP). Kατάργηση κάθε κρατικής ανάμειξης στον επαγγελματικό αθλητισμό. Mιλάμε πάντοτε για ενδείξεις και εικόνες «αλλαγής γηπέδου» στην πολιτική.

Mιλάμε για το ανέφικτο. Που είναι πάντοτε ο γονιμότερος στόχος της ελπίδας.

Αναρτήθηκε από https://www.kathimerini.gr/opinion/767547/ti-tha-simaine-allagi-gipedoy/

 

 

 

Κείμενο 3

Γρυπάρης, Ιωάννης

«ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΦΩΣ»

 

ΤΕΡΡΑΚΟΤΤΕΣ

ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΦΩΣ

ΜΕΣΟΥΡΑΝΙΣ ἡ ὁλόφεγγη ἡ Σελήνη

λαμποκοπᾷ κι ἀστράφτει πέρα ὡς πέρα

τὸ φῶς της μὲς στὸν ἔρημον αἰθέρα

τῆς νύχτας ὅλα τἄλλα φῶτα σβύνει.

 

Μὰ ἐκεῖ βαθιὰ ποῦ ροδοφέγγει ἡ μέρα

ὅταν μικρὴ ζωὴ στὴ νύχτα μείνῃ,

ἕν' ἄστρο λίγο μὰ δικό του χύνει

φῶς τρέμιο ἀπὸ τὴν ἄγνωστή του σφαῖρα.

 

Κ' εἶπα: τέτοιο καλὸ μακριὰ 'πὸ μένα,

ἀφοῦ κοντὰ σὲ μεγαλεῖα ξένα

ὅ,τι σιμώνει τὸ δικό του χάνει,

 

Καλύτερα μακριὰ καὶ μοναχός μου!

σὲ μιὰ ἄγνωστη κρυφὴ γωνιὰ τοῦ κόσμου

λίγο μὰ καὶ δικό μου φῶς μὲ φτάνει

Ι. Γρυπάρης, Σκαραβαίοι και Τερρακότες,

Αθήνα, Εστία, 1928, σ. σ. 65−66

Ή

 

Κώστα Ουράνη, «Δον Κιχώτης»

 

Ατσάλινος και σοβαρός απάνω στ’ άλογό του

το αχαμνό, του Θερβαντές ο ήρωας περνάει·

και πίσω του, στο στωικό γαϊδούρι του καβάλα,

ο ιπποκόμος του ο χοντρός αγάλια ακολουθάει.

 

Αιώνες που ξεκίνησε και αιώνες που διαβαίνει

με σφραγισμένα επίσημα, ερμητικά τα χείλια

και με τα μάτια εκστατικά, το χέρι στο κοντάρι,

πηγαίνοντας στα γαλανά της Χίμαιρας βασίλεια…

 

Στο πέρασμά του απ’ τους πλατιούς του κόσμου δρόμους, όσοι

τον συντυχαίνουν, για τρελό τον παίρνουν, τον κοιτάνε,

τον δείχνει ο ένας του αλλουνού – κι ειρωνικά γελάνε.

 

Ω ποιητή! παρόμοια στο διάβα σου οι κοινοί

οι άνθρωποι χασκαρίζουνε. Άσε τους να γελάνε:

οι Δον Κιχώτες παν μπροστά κι οι Σάντσοι ακολουθάνε!

Αναρτήθηκε από http://kosmopolis.lis.upatras.gr/index.php/noumas/article/view/88181/87055

 

Κ. Καρυωτάκης, Δον Κιχώτες

Οι Δον Κιχώτες πάνε ομπρός και βλέπουνε ώς την άκρη

του κονταριού που εκρέμασαν σημαία τους την Ιδέα.

Κοντόφθαλμοι οραματιστές, ένα δεν έχουν δάκρυ

για να δεχτούν ανθρώπινα κάθε βρισιά χυδαία.

 

Σκοντάφτουνε στη Λογική και στα ραβδιά των άλλων

αστεία δαρμένοι σέρνονται καταμεσής του δρόμου,

ο Σάντσος λέει «δε σ’ το ’λεγα;» μα εκείνοι των μεγάλων

σχεδίων αντάξιοι μένουνε και: «Σάντσο, τ’ άλογό μου!»

 

Έτσι αν το θέλει ο Θερβαντές, εγώ τούς είδα, μέσα

στην μίαν ανάλγητη Ζωή, του Ονείρου τους ιππότες

άναντρα να πεζέψουνε και, με πικρήν ανέσα,

με μάτια ογρά, τις χίμαιρες ν’ απαρνηθούν τις πρώτες.

 

Τους είδα πίσω να ’ρθουνε —παράφρονες, ωραίοι

ρηγάδες που επολέμησαν γι’ ανύπαρχτο βασίλειο—

και σαν πορφύρα νιώθοντας χλευαστικιά πως ρέει,

την ανοιχτή να δείξουνε μάταιη πληγή στον ήλιο!

Αναρτήθηκε από https://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/browse.html?cnd_id=6&text_id=986